Fiat: Ο εκβιασμός "πέρασε", οι εργάτες έμειναν όρθιοι!

Του Στούμπου Δ. - "Αυγή"

Σθεναρή αντίσταση και συλλογική - ταξική δυναμική απέδειξαν οι εργάτες στη Fiat στο βιομηχανικό συγκρότημα Μιραφιόρι, όπου δόθηκε μια άνιση μάχη με την ανελέητη εργοδοτική αδηφαγία, μια μάχη πολύ ευρύτερης σημασίας και επίδρασης από την "επιφανειακή" σύγκρουση εργοδοσίας - εργαζομένων. Το δημοψήφισμα που έγινε στη Μιραφιόρι για να ισχύσει ή να απορριφθεί η "συμφωνία" τελεσίγραφο του μεγαλομάνατζερ Μαρκιόνε σφραγίζει... μια ιστορική, κοινωνική, οικονομική καμπή που συντελείται (και) στη γειτονική μας Ιταλία, μια καμπή στην οποία εκδηλώνεται όλη η ισοπεδωτική, ολομέτωπη νεοφιλελεύθερη επίθεση του κεφαλαίου, των πολυεθνικών, απέναντι στην εργασία, στα δικαιώματα, απέναντι εν τέλει στην ίδια τη σημερινή δημοκρατία και το "κοινωνικό συμβόλαιό" της.

Το πραγματικό νόημα της άγριας εργασιακής, συνδικαλιστικής, ταξικής, πολιτικής αναμέτρησης στη Μιραφιόρι (και πριν από επτά μήνες στο άλλο εργοστάσιο της Fiat στο Πομιλιάνο) μας ακουμπάει όλους, είτε είμαστε Ιταλοί, είτε Έλληνες, είτε σε άλλη χώρα, γιατί αποτυπώνει τον επιθετικό, ολομέτωπα διαλυτικό των δικαιωμάτων, των εργασιακών σχέσεων αδηφάγο νεοφιλελευθερισμό που εκβιάζει και απαιτεί απόλυτη υποταγή, εξουθένωση των εργαζομένων, των συνδικάτων, της κοινωνίας, των δυνάμεων της αριστεράς.

Το τελεσίγραφο του Μαρκιόνε, φυσικά με τις πλάτες του μεγιστάνα "πρωθυπουργού" Μπερλουσκόνι, ακραίων κύκλων του Ιταλικού Συνδέσμου Βιομηχάνων και σκυμμένων συνδικάτων είναι "σύγχρονο" αλλά... μεσαιωνικό στην πραγματικότητα, διαστρέφει κάθε υφιστάμενη συμβατική σχέση και συμφωνία, διαλύει κάθε εργατική, εργασιακή κατάκτηση, γκρεμίζει ευρύτερα κάθε έννοια δημοκρατικής συνύπαρξης γιατί προωθεί την "έννοια" της εργασίας ως... εμπορεύματος και όχι ως δικαιώματος, ως στοιχείο αξιοπρέπειας των εργαζομένων, ως βασική πολιτική συνθήκη για δημοκρατική συνύπαρξη με το κεφάλαιο, πολύ περισσότερο που στα περισσότερα συντάγματα (όπως και στο ιταλικό) η εργασία είναι και τοποθετείται ως θεμέλιο της Δημοκρατίας.

Ουσιαστικά ο εκβιασμός και η στρατηγική επίθεση του Μαρκιόνε και της σημερινής Fiat με την ευρύτερη έννοια εκμηδενίζει και την έννοια της πολιτικής ελευθερίας ακριβώς γιατί "ανενόχλητος" γκρεμίζει τα δικαιώματα που είναι συνδεδεμένα με την εργασία (που είναι "εγγυήσεις" για τους πιο αδύναμους, τους πιο "εκμεταλλεύσιμους".

Η αναμέτρηση στην ψηφοφορία (και στη Μιραφιόρι) γινόταν με το... περίστροφο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης στον κρόταφο των εργατών, των εργαζομένων, συνεπώς με σχεδόν ανύπαρκτη "ελευθερία" επιλογής, όταν πήγαιναν να ψηφίσουν απόλυτα "αιχμάλωτοι" της αβεβαιότητας για τη θέση τους, όποια και να ήταν η έκβαση της ψήφου τους...

Όχι, αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω την ίδια τη σημασία της συγκεκριμένης ψηφοφορίας, αλλά γιατί πρέπει όλοι να προβληματιστούμε για την πραγματική ουσία της σύγκρουσης και του πλαισίου κανόνων δημοκρατίας, ελευθερίας που πρέπει να διαφυλάξουμε αν δεν θέλουμε οι σημερινές σοβαρά ελλειμματικές, μιντιοκρατούμενες δημοκρατίες να μεταβληθούν πλήρως σε νεοφιλελεύθερο "παίγνιο".

Σε κάθε κοινωνία, πολύ περισσότερο στη σημερινή Ευρώπη όπου η κρίση βαθαίνει, ο βρόχος τραπεζιτών και νεοφιλελευθέρων σφίγγει, που οι εργαζόμενοι ασθμαίνουν και αγωνιούν, γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη και καθοριστική η σχέση κοινωνικού κράτους - Δημοκρατίας, σχέση που παρά τους κλυδωνισμούς, τις "απώλειές" της, πρέπει να την υπερασπιστούμε.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο... εδώ.